Wierzę, że Bóg objawił mi swoją wolę i powołał mnie, abym szedł za Jezusem Chrystusem – nie za religią, nie za instytucją, ale za żywym Zbawicielem.
Wierzę, że łaska objawia się w wierze, a prawdziwa wiara wyraża się w uczynkach. Sama wiara bez uczynków nie gwarantuje zbawienia, bo jak mówi Pismo: “Wiara bez uczynków jest martwa” (Jakuba 2:26).
Nie szukam kościoła jako organizacji – szukam wspólnoty uczniów Jezusa, którzy żyją czystą Ewangelią, dzielą się wszystkim jak pierwsi chrześcijanie, trwają w nauce apostołów, w łamaniu chleba i w modlitwie. Nie chcę kompromisów ze światem ani religijnego udawania. Chcę życia w prawdzie, w mocy Ducha Świętego, w wolności od grzechu.
Wiem, że Bóg jest cierpliwy, ale też sprawiedliwy. Jego łaska jest wielka, ale nie tania. On daje znaki, cuda, dotyka serc – lecz kto doświadczy Jego mocy, a się nie nawraca, ten gromadzi na siebie gniew.
Zajęło mi sporo czasu by zrozumieć że Kościół Katolicki jest dokładnie tym co jego nazwa wskazuje. Powszechną religią Rzymu. Nie jest zgodny z tym czego wymaga od człowieka Bóg i nie jest zgodny z ewangelią. Nie ma w nim zgodności z prawem Mojżesza, a co ważniejsze dla mnie jako ucznia Chrystusa z naukami zawartymi w ewangelii.
W świetle samej Biblii — bez komentarzy ludzkich i tradycji kościelnych — powyższe elementy są sprzeczne z literalnymi słowami Jezusa i nakazami Boga Ojca. To nie znaczy, że wszyscy katolicy są potępieni — wielu z nich żyje w dobrej wierze. Jednak system instytucjonalny i jego nauczanie wymagają konfrontacji z Ewangelią, która jest jedynym ostatecznym autorytetem.
1. Tytuł „Ojciec” dla duchownych
Ewangelia:
„A nikogo na ziemi nie nazywajcie swoim ojcem, bo jeden jest wasz Ojciec, Ten w niebie.” (Mateusz 23:9, UBG)
Kościół katolicki:
Duchowni noszą tytuł „ojciec” (np. ojciec Jan, ojciec proboszcz), co przeczy bezpośredniemu zakazowi Jezusa.
2. Kult obrazów i figur (bałwochwalstwo)
Przykazanie Boże (dekalog):
„Nie czyń sobie podobizny rzeźbionej czegokolwiek, co jest na niebie w górze, na ziemi w dole (…). Nie będziesz się im kłaniał ani im służył.” (Wyjścia 20:4-5, UBG)
Kościół katolicki:
Kult maryjny i świętych często wiąże się z klękaniem przed obrazami, całowaniem figur, noszeniem ich w procesjach — co może być sprzeczne z przykazaniem Bożym.
3. Modlitwy do ludzi (świętych, Maryi)
Biblia:
„Bo jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus.” (1 Tymoteusza 2:5, UBG)
Kościół katolicki:
Uczy, że można wzywać wstawiennictwa Maryi i świętych, mimo że Biblia wskazuje na Jezusa jako jedynego pośrednika.
4. Prymat papieża i tytuł „Ojciec Święty”
Ewangelia:
„A nie nazywajcie nikogo na ziemi waszym nauczycielem, bo jeden jest wasz Nauczyciel, Chrystus.” (Mateusz 23:10, UBG)
„Nie tak ma być między wami: lecz kto między wami chce być wielki, niech będzie waszym sługą.” (Mateusz 20:26, UBG)
Kościół katolicki:
Papież nosi tytuły „Ojciec Święty”, „Wikariusz Chrystusa”, „Namiestnik Boga na ziemi” — co kłóci się z nakazem pokory i równości wśród uczniów.
5. Ustanowienie kapłaństwa oddzielnego od ludu
Nowy Testament:
„Wy zaś jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem…” (1 Piotra 2:9, UBG)
„I uczynił nas królami i kapłanami Bogu.” (Objawienie 1:6, UBG)
Kościół katolicki:
Tworzy wyraźny podział na duchowieństwo i świeckich, podczas gdy Biblia naucza o powszechnym kapłaństwie wszystkich wierzących.
6. Celibat jako obowiązek dla kapłanów
Słowo Boże:
„Biskup więc ma być nienaganny, mąż jednej żony…” (1 Tymoteusza 3:2, UBG)
„Duch wyraźnie mówi, że w późniejszych czasach niektórzy odstąpią od wiary (…), zabraniając zawierać małżeństwa…” (1 Tymoteusza 4:1-3, UBG)
Kościół katolicki:
Wymaga bezżenności (celibatu) od księży, mimo że Biblia dopuszcza, a wręcz zakłada możliwość, że duchowy przewodnik ma żonę.
7. Msza jako powtarzanie ofiary Jezusa
Słowo Boże:
„Ofiarował raz na zawsze jedną ofiarę za grzechy.” (Hebrajczyków 10:12, UBG)
„Nie potrzeba więcej ofiary za grzechy.” (Hebrajczyków 10:18, UBG)
Kościół katolicki:
Uczy, że msza święta to „bezkrwawa ofiara” Jezusa, powtarzana na ołtarzu, co przeczy nauce o jednorazowości ofiary krzyża.
8. Sakramenty jako warunki zbawienia
Ewangelia:
„Kto uwierzy i ochrzczony zostanie, będzie zbawiony, a kto nie uwierzy, będzie potępiony.” (Marka 16:16, UBG)
„Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę, i to nie z was, Boży to dar.” (Efezjan 2:8, UBG)
Kościół katolicki:
Uczy, że łaska przychodzi przez sakramenty (np. spowiedź, eucharystię, bierzmowanie), co może sugerować, że instytucja pośredniczy w zbawieniu, a nie bezpośrednia relacja z Bogiem przez wiarę.
9. Zmiana Dekalogu
Biblia (Wyjścia 20):
Drugie przykazanie zabrania czynienia i czczenia obrazów. Dziesiąte przykazanie mówi o pożądaniu dóbr bliźniego jako jednej całości.
Katechizm Kościoła katolickiego:
Drugie przykazanie zostaje pominięte, a dziesiąte zostaje podzielone na dwa, aby zachować liczbę 10. To zmienia treść Bożych przykazań.
Analizując nauki i praktyki Kościołów zielonoświątkowych w świetle samej Ewangelii i nakazów Boga zawartych w Piśmie Świętym, a nie teologii czy ludzkich interpretacji, można wskazać kilka potencjalnie niezgodnych elementów. Zielonoświątkowcy mają wiele zgodności z Ewangelią (np. nacisk na osobistą relację z Jezusem, chrzest w Duchu Świętym, modlitwę, ewangelizację), ale istnieją również punkty wymagające biblijnej korekty.
Wymaganie mówienia językami jako znaku Ducha
Słowo Jezusa:
„Po ich owocach poznacie ich.” (Mateusz 7:16)
„Nie każdy, kto mi mówi: Panie, Panie, wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto pełni wolę mojego Ojca.” (Mateusz 7:21)
Zielonoświątkowe grupy często utożsamiają posiadanie Ducha z manifestacjami (językami), tymczasem Jezus nie mówi ani razu, że duchowość poznaje się po znakach czy językach — tylko po owocach i pełnieniu woli Ojca.
Szukanie cudów i znaków jako potwierdzenia wiary
Słowo Jezusa:
„Ród zły i cudzołożny domaga się znaku, ale znak nie będzie mu dany…” (Mateusz 12:39)
„Wielu powie mi w owym dniu: Panie, Panie, czy nie prorokowaliśmy w twoim imieniu i nie wyrzucaliśmy demonów (…) A wtedy im powiem: Nigdy was nie znałem…” (Mateusz 7:22–23)
Ruch zielonoświątkowy w wielu miejscach kładzie silny nacisk na cuda, uzdrowienia i „manifestacje Ducha”, choć Jezus wyraźnie ostrzegał przed uzależnieniem wiary od znaków. Zgodnie z Nim: znaki nie są dowodem znajomości Boga.
Zamieszanie i chaos w zgromadzeniach
Słowo Jezusa (porządek i modlitwa):
„A ty, gdy się modlisz, wejdź do swojego pokoju, zamknij drzwi i módl się do swego Ojca, który jest w ukryciu…” (Mateusz 6:6)
„Na modlitwie nie bądźcie gadatliwi jak poganie, bo im się wydaje, że przez swoje wielomówstwo będą wysłuchani.” (Mateusz 6:7)
Wielu zielonoświątkowców organizuje modlitwy głośne, publiczne, z krzykami, „w językach”, zbiorowe prorokowanie – co często przypomina wielomówstwo i pokaz, przed którym Jezus przestrzegał. Modlitwa ma być cicha, ukryta i osobista.
Autorytet ludzi w miejsce pokory
Słowo Jezusa:
„A wy nie pozwalajcie się nazywać Rabbi, bo jeden jest wasz Nauczyciel — Chrystus, a wy wszyscy jesteście braćmi.” (Mateusz 23:8)
„Kto się wywyższa, będzie poniżony.” (Mateusz 23:12)
Choć wiele wspólnot zielonoświątkowych nie ma struktur hierarchicznych jak katolicy, w praktyce liderzy prorocy czy pastorzy często są traktowani z kultem osoby, jako „namaszczeni”. Jezus naucza równości braterskiej i pokory — nie dominacji liderów.
„Prorokowanie” jako norma i dowód bliskości z Bogiem
Słowo Jezusa:
„Wielu powie mi w owym dniu: (…) prorokowaliśmy w Twoim imieniu (…) A wtedy im pwiem: Nigdy was nie znałem.” (Mateusz 7:22–23)
Zielonoświątkowe wspólnoty często promują prorokowanie jako coś powszechnego i pozytywnego. Jezus zaś ostrzega, że nawet prorocy, którzy czynią cuda, mogą zostać odrzuceni, jeśli nie znają Boga naprawdę i nie pełnią Jego woli.
Skupienie na Duchu, a nie na Jezusie i Ojcu
Słowo Jezusa:
„Jeśli będziecie trwać w moim słowie, naprawdę jesteście moimi uczniami.” (Jan 8:31)
„Kto mnie miłuje, będzie zachowywał moje słowo.” (Jan 14:23)
Wielu zielonoświątkowców bardziej skupia się na Duchu Świętym niż na słowach Jezusa, traktując Go jako „doświadczenie mocy” lub „objawienie”, nie zaś Ducha prawdy, który przypomina wszystko, co powiedział Jezus (por. Jan 14:26).
Wykrzywienie pojęcia błogosławieństwa
Słowo Jezusa:
„Błogosławieni ubodzy w duchu… błogosławieni, którzy płaczą… błogosławieni, którzy są prześladowani…” (Mateusz 5:3–10)
W wielu zielonoświątkowych kazaniach „błogosławieństwo” jest utożsamiane ze zdrowiem, powodzeniem, sukcesem i emocjonalną euforią — tymczasem Jezus nazywa błogosławionymi cierpiących, pokornych, prześladowanych i czystych w sercu.
Doświadczyłem tych dwóch „kościołów” i zdałem sobie sprawę że żadna instytucja czy ludzka tradycja nie przybliża mnie do Boga. Wręcz przeciwnie oddalają mnie od niego.
Zrozumiałem że relacja z Bogiem jest relacją osobistą. Jest wzięciem pełnej odpowiedzialności za tą relację. Bez protestanckich odklejonych od ewangelii założeń że wystarczy uwierzyć w zbawienie by być zbawionym, To jest prawda tyle, że za wiarą idą jej owoce. Jeśli nie ma owoców to wiara jest jedynie kłamstwem. Nie jest ważne czy okłamujemy siebie czy innych ludzi. Kłamstwo jest kłamstwem, a mój Bóg jest Bogiem prawdy. To on decyduje komu otwiera drzwi do królestwa, nikt tam nie wchodzi gwałtem.
Czy samobójcy idą do piekła. Czy nie ochrzczone dzieci idą do piekła. Samo to rozważanie jest absurdem wynikającym z prawa rzymskiego. Katolicyzm jako powszechna religia Rzymu jest ściśle połączony z rzymskim prawem. Wszystko musi mieć wyraźne ostre zasady i reguły. Reguły te mają służyć państwu i władzy.
Nie ma tu przestrzeni dla Boga. Bóg jest miłosiernym i uczciwym sędzią. Każdego ocenia wobec jego serca. Każdego indywidualnie. Wiem, że Bóg jest cierpliwy, ale też sprawiedliwy. Jego łaska jest wielka, ale nie tania. On daje znaki, cuda, dotyka serc – lecz kto doświadczy Jego mocy, a się nie nawraca, ten gromadzi na siebie gniew.
Dlatego najstraszniejszy los jest dla tych którzy modlili się do niego i ich modlitwy zostały wysłuchane. Dla tych którzy świadomie przyjęli chrzest i wyznali wiarę. Dla tych którzy czytali jego słowo i wybrali je ignorować.
Nawrócenie jest właśnie zmianą sposobu myślenia. Działałem błędnie nie znając słowa Boga teraz znam jego wolę i zmieniam swoje działanie. Zmieniam swoje myśli. Nie jest ważne czy inni ludzie to uznają czy nie. Ważne jest że Bóg to widzi.
Nie podlegamy prawu Mojżesza. Choć skoro się podoba Bogu wybrałem go przestrzegać. Podlegamy przykazaniem które dął nam sam Bóg poprzez swoje słowo wcielone w Jezusie.
PRZYKAZANIA JEZUSA
1. „Pokutujcie i wierzcie w Ewangelię”
„Czas się wypełnił i przybliżyło się królestwo Boże. Pokutujcie i wierzcie w ewangelię.”
(Marek 1:15)
2. „Miłuj Pana, Boga swego…” – najważniejsze przykazanie
„Będziesz miłował Pana, swego Boga, z całego swego serca, z całej swojej duszy i z całej swojej myśli. To jest pierwsze i największe przykazanie.”
(Mateusz 22:37–38)
3. „Miłuj bliźniego swego jak siebie samego”
„A drugie podobne do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego.”
(Mateusz 22:39)
4. „Miłujcie waszych nieprzyjaciół”
„Miłujcie waszych nieprzyjaciół, błogosławcie tych, którzy was przeklinają, dobrze czyńcie tym, którzy was nienawidzą, i módlcie się za tych, którzy was krzywdzą i prześladują.”
(Mateusz 5:44)
5. „Jeśli kto chce iść za mną…”
„Jeśli kto chce iść za mną, niech się zaprze samego siebie, i niech weźmie swój krzyż, i idzie za mną.”
(Mateusz 16:24)
6. „Trwajcie w moim słowie”
„Jeśli będziecie trwać w moim słowie, naprawdę będziecie moimi uczniami.”
(Jan 8:31)
7. „Zachowujcie moje przykazania”
„Jeśli mnie miłujecie, zachowujcie moje przykazania.”
(Jan 14:15)
8. „Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi”
„Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się i kradną.”
(Mateusz 6:19)
9. „Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni”
„Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni. Bo jakim sądem sądzicie, takim was osądzą.”
(Mateusz 7:1–2)
10. „Nie przysięgajcie wcale”
„Ale ja wam mówię: Nie przysięgajcie wcale…”
(Mateusz 5:34)
11. „Nie stawiajcie oporu złemu”
„A ja wam mówię: Nie stawiajcie oporu złemu, ale jeśli cię ktoś uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi.”
(Mateusz 5:39)
12. „Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie”
„Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie.”
(Mateusz 10:8)
13. „Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało”
„Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą…”
(Mateusz 10:28)
14. „Bądźcie doskonali”
„Bądźcie więc doskonali, jak doskonały jest wasz Ojciec, który jest w niebie.”
(Mateusz 5:48)
15. „Czuwajcie i módlcie się”
„Czuwajcie i módlcie się, abyście nie popadli w pokusę.”
(Mateusz 26:41)
16. „Nie nazywajcie nikogo na ziemi swoim ojcem”
„A nikogo na ziemi nie nazywajcie swoim ojcem, bo jeden jest wasz Ojciec, ten w niebie.”
(Mateusz 23:9)
17. „Wy jesteście solą ziemi (…) światłością świata”
„Wy jesteście solą ziemi. (…) Wy jesteście światłością świata. Nie może się ukryć miasto położone na górze.”
(Mateusz 5:13–14)
18. „Idźcie na cały świat i głoście ewangelię”
„Idźcie na cały świat i głoście ewangelię wszelkiemu stworzeniu.”
(Marek 16:15)
19. „Chrzcząc je w imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego”
„Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego.”
(Mateusz 28:19)
20. „Uczcie je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem”
„Uczcie je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem.”
(Mateusz 28:20)
Wszystkie one sprowadzają się do tych dwóch:
„Będziesz miłował Pana, swego Boga, z całego swego serca, z całej swojej duszy i z całej swojej myśli. To jest pierwsze i największe przykazanie.”
(Mateusz 22:37–38)
„A drugie podobne do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego.”
(Mateusz 22:39)
A te dwa do tego jednego:
„Będziesz miłował Pana, swego Boga, z całego swego serca, z całej swojej duszy i z całej swojej myśli. To jest pierwsze i największe przykazanie.”
(Mateusz 22:37–38)
Bóg – będący jedynym absolutnym istnieniem – wyraził swoją wolę poprzez Słowo. To Słowo stało się ciałem w osobie Jezusa nie po to, by stworzyć nowy byt oddzielony od Boga, lecz by objawić Jego wolę w sposób zrozumiały dla ludzi. Wszystko, co istnieje, zostało stworzone przez i dla tej Woli, a celem człowieka jest powrót do jedności z Bogiem przez dobrowolne oddanie własnej woli.
W całym Piśmie Świętym Bóg przemawiał przez różnych ludzi i w różny sposób. Jednak pełnia objawienia przyszła przez Jezusa Chrystusa, Słowo wcielone. Dlatego podstawą drogi uczniostwa jest:
- Pierwszeństwo mają dosłowne słowa Boga wypowiedziane przez Jezusa – Syna
- Jezus jest Słowem Boga, w którym Bóg objawił swoją wolę najpełniej i najjaśniej.
- Jezus nie tylko przekazuje wolę Ojca, ale On sam jest wyrazem tej woli.
- „Ja i Ojciec jedno jesteśmy.” (Jana 10:30 UBG)
- „Kto mnie widzi, widzi Ojca.” (Jana 14:9 UBG)
- Każdy nakaz, polecenie i nauka Jezusa mają najwyższy autorytet dla ucznia.
- Słowa Boga przekazane bezpośrednio przez Boga Ojca w Starym Testamencie
- Szczególnie w Dekalogu i w słowach przekazanych Mojżeszowi, prorokom, patriarchom.
- Słowa te są wieczne, ale ich pełne rozumienie wyjaśnia i dopełnia Jezus.
- Jezus nigdy nie unieważnił słów Ojca, ale objawił ich głębię i prawdziwy sens (np. „Nie przyszedłem znieść Prawa, lecz je wypełnić” – Mateusz 5:17).
- Słowa proroków
- Prorocy przekazują wolę Boga w określonym czasie i kontekście, często jako wezwanie do pokuty, sprawiedliwości, miłosierdzia.
- Jezus odwołuje się do proroków, ale pokazuje, że ich słowa wypełniają się w Nim i w Jego nauce.
- Słowa proroków są ważne i wartościowe, ale podporządkowane Słowu Jezusa.
- Słowa apostołów i świadków Ewangelii
- Apostołowie przekazują naukę Jezusa i ją objaśniają, ale nie są autorytetem równym Słowu Jezusa.
- Jeśli jakaś nauka apostoła jest sprzeczna z dosłownym słowem Jezusa – to słowo Jezusa jest rozstrzygające.
Jedynym, najwyższym autorytetem dla ucznia Jezusa są dosłowne słowa Boga wypowiedziane przez Jezusa – Słowo wcielone.
Wszystko inne – Stary Testament, prorocy, apostołowie – należy rozumieć, interpretować i przyjmować w świetle nauki Jezusa.
To Jezus objawia pełnię woli Ojca i tylko przez Jego słowo można poznać prawdę, która prowadzi do życia.
Słowo trzeba zaprosić do życia otwierając ewangelię i ją czytając. Potem jak usłyszymy głos pasterza nie przestajemy go nasłuchiwać. Szukamy go wszędzie gdzie jesteśmy. Patrzymy gdzie idzie. Gdzie nas prowadzi. Czego od nas oczekuje. Jak nie idzie i niczego od nas nie chce to pasiemy się na jego pastwiskach. Ważne by myśleć o nim nie o sobie. By Bóg był na pierwszym miejscu.
Nie istnieje żadna uniwersalna instrukcja, która zastąpi otwartość na głos Pasterza.
Uczniostwo Jezusa nie polega na spełnianiu codziennych zadań, lecz na słuchaniu Jego głosu, podążaniu za Słowem — i naśladowaniu Go we wszystkim.
Jezus powiedział:
„Moje owce słuchają mojego głosu, a Ja znam je, a one idą za mną.”
(Jana 10:27)
Dlatego najważniejsze jest otwarcie Ewangelii i zaproszenie Słowa do swojego życia:
- Słowo Boga jest żywe i skuteczne – nie wystarczy czytać, trzeba zaprosić Je do swojego serca i pozwolić Mu przemawiać.
- Słuchaj głosu Pasterza – nasłuchuj Go w każdej sytuacji, w codzienności, w ciszy i w trudzie.
- Podążaj za Słowem, gdziekolwiek cię prowadzi – nawet jeśli nie rozumiesz od razu.
- Naśladuj Jezusa we wszystkim, co czynił i czego nauczał – w miłości, pokorze, przebaczeniu, służbie, prawdzie.
- Pytaj, czego od ciebie oczekuje – ale nie wymuszaj odpowiedzi, pozwól się poprowadzić.
- Gdy nie słyszysz wezwania, po prostu trwaj w obecności Pana – odpoczywaj na Jego pastwiskach, powierzając Mu każdy dzień.
Chrzest w Ewangelii to przyjęcie Słowa i Ducha, które rozpoznajesz u drugiego człowieka — nie jego samego, lecz Słowo Boga objawione w nim.
Nie jest to akt publicznej deklaracji przed ludźmi, lecz świadome i dobrowolne otwarcie serca na życie, które daje Bóg przez swojego Ducha.
- Chrzest jest odpowiedzią na spotkanie z żywym Słowem:
Kiedy widzisz w drugim człowieku Ducha i owoce prawdziwego Słowa, rodzi się w tobie pragnienie tego samego życia od Boga. - Chrzest jest przyjęciem Słowa, a nie ludzkich tradycji czy przekonań.
„Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga i Bogiem było Słowo… A Słowo stało się ciałem.” (Jan 1:1,14)
- To nie człowiek daje chrzest, lecz Bóg — przez swojego Ducha.
Woda jest tylko znakiem przyjęcia tej nowej rzeczywistości. - Chrzest jest wejściem w to samo życie, które widzisz w Jezusie i Jego uczniach:
„Jeśli się ktoś nie narodzi z wody i Ducha, nie może wejść do Królestwa Bożego.” (Jan 3:5)
- To przyjęcie nie jest tylko zewnętrzne — objawia się przemianą życia, czyli owocami Ducha.
„Po ich owocach poznacie ich.” (Mateusz 7:16)
Chrzest jest więc odpowiedzią na spotkanie ze Słowem, które ma moc dać nowe życie — Słowo, które nie pochodzi od człowieka, lecz od Boga.
Przyjmujesz chrzest, gdy chcesz nie tylko wyznać, ale naprawdę żyć tym samym Duchem, którego rozpoznajesz w Ewangelii i w braciach.
Jaki Kościół chce zbudować Bóg?
- Kościół jako wspólnota uczniów, nie instytucja
„Gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich.” (Mateusza 18:20)
Jezus nie mówi o świątyniach, tytułach ani strukturach — mówi o relacji, obecności i zgromadzeniu Jego uczniów w prawdzie i miłości.
- Kościół jako ciało złożone z równych członków
„Wy zaś nie pozwalajcie się nazywać Rabbi, bo jeden jest wasz Nauczyciel — Chrystus, a wy wszyscy jesteście braćmi.” (Mateusza 23:8)
Jezus odrzuca hierarchię i tytuły. W Jego Kościele nie ma „duchownych” i „świeckich”. Wszyscy mają Ducha i są powołani do słuchania Ojca.
- Kościół oparty na posłuszeństwie, nie deklaracjach
„Nie każdy, kto Mi mówi: Panie, Panie, wejdzie do Królestwa Niebios, lecz ten, kto pełni wolę mojego Ojca, który jest w niebie.” (Mateusza 7:21)
Kościół Jezusa to nie zbiór wyznawców, ale uczniów czyniących wolę Ojca.
- Kościół, który kocha tak, jak On kochał
„Po tym wszyscy poznają, że jesteście moimi uczniami, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali.” (Jana 13:35)
Prawdziwy Kościół rozpoznaje się nie po doktrynie, ale po miłości przeżywanej codziennie.
- Kościół zbudowany nie na prawie, ale na łasce i prawdzie
„A Słowo stało się ciałem […] pełne łaski i prawdy.” (Jana 1:14)
W Kościele Jezusa nie rządzi litera, ale Duch. Tam, gdzie Duch Pański, tam wolność — nie samowola, lecz wolność do świętości.
Bóg nie chce kościoła zbudowanego przez człowieka, lecz przez Ducha.
Nie chce instytucji — chce ciała żywego, złożonego z ludzi, którzy Go znają, słuchają i są z Nim jedno.
Taki Kościół nie jest widzialny przez fasady, ale przez owoce.
To wspólnota uczniów, a nie system.
Z radością. Oto pełna odpowiedź Jezusa udzielona Samarytance przy studni, z Ewangelii Jana 4:21–24 (UBG), wpleciona w kontekst rozważania:
Gdy Samarytanka zapytała Jezusa o miejsce kultu — o to, czy należy czcić Boga w Jerozolimie czy na górze Garizim — Jezus nie dał jej prostej odpowiedzi geograficznej. Zamiast tego objawił głębię prawdziwego uczczenia Boga, przekraczającą podziały religijne:
„Kobieto, wierz Mi, że nadchodzi godzina, gdy ani na tej górze, ani w Jerozolimie nie będziecie czcili Ojca. Wy czcicie to, czego nie znacie, a my czcimy to, co znamy, ponieważ zbawienie pochodzi od Żydów. Ale nadchodzi godzina, i teraz jest, gdy prawdziwi czciciele będą czcili Ojca w duchu i w prawdzie; bo i Ojciec takich szuka, którzy by Go tak czcili. Bóg jest Duchem, a ci, którzy Go czczą, muszą Go czcić w duchu i w prawdzie.” (Jana 4:21–24, UBG)
To fragment kluczowy dla zrozumienia, jakiego Kościoła chce Bóg:
- Nie zbudowanego z kamienia, ale z serc.
- Nie skupionego na miejscu, ale na prawdzie.
- Nie zorganizowanego według tradycji, ale narodzonego z Ducha.
I. Natura Boga, Woli i Słowa
- Bóg jako jedyne absolutne istnienie: “I odpowiedział Bóg Mojżeszowi: JESTEM, KTÓRY JESTEM. I dodał: Tak powiesz synom Izraela: JESTEM posłał mnie do was.” (Wyjścia 3,14 UBG)
- Słowo jako wyraz woli Boga: „Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga i Bogiem było Słowo.” (Jana 1,1 UBG)
- Wola Boga jest niepodzielna od Jego osoby – nie ma oddzielenia między tym, kim Bóg jest, a tym, co wyraża.
- Wola Boga tworzy rzeczywistość: „I rzekł Bóg: Niech stanie się światłość. I stała się światłość.” (Rodzaju 1,3 UBG)
Jezus nauczył uczniów jednej modlitwy, która zawiera wszystko, co potrzebne:
Ojcze nasz, który jesteś w niebie,
niech będzie uświęcone twoje imię.
Niech przyjdzie twoje królestwo.
Niech się stanie twoja wola,
jak w niebie, tak i na ziemi.
Daj nam dzisiaj naszego powszedniego chleba.
I przebacz nam nasze winy,
jak i my przebaczamy naszym winowajcom.
I nie wódź nas na pokuszenie,
ale nas wybaw od złego.
W tej modlitwie zawarte jest wszystko:
– uznanie Boga jako Ojca,
– pragnienie Jego woli ponad swoją,
– codzienna ufność,
– przebaczenie i pokój,
– ochrona przed złem.
Prawdziwa modlitwa to coraz większa zgoda serca na wolę Ojca, która jest doskonała i dobra.
Wraz ze wzrostem wiary, rośnie zaufanie, że nie ma innej woli — i że jest tylko Bóg.
Kiedy pojawia się potrzeba uzdrowienia, przebaczenia, działania — Duch Święty sam porusza serce do takiej modlitwy, a Ojciec odpowiada zgodnie ze swoją doskonałą wolą.
„Niech się stanie Twoja wola” — to najgłębsza modlitwa ucznia Jezusa.
W tym jest wszystko, co prowadzi do życia w jedności z Bogiem.
II. Jezus jako Słowo i Wola Boga
- Jezus jest Słowem Boga – nie stworzeniem, ale przejawem Bożej woli objawionej w ludzkiej postaci: „A Słowo ciałem się stało i mieszkało wśród nas, i oglądaliśmy jego chwałę, chwałę, jaką ma jedyny Syn od Ojca, pełen łaski i prawdy.” (Jana 1,14 UBG)
- Śmierć Jezusa nie była śmiercią Boga, lecz odrzuceniem Jego Woli przez człowieka.
- Wola Boga pozostała niezmieniona – Słowo trwa wiecznie: „Trawa usycha, kwiat więdnie, ale słowo naszego Boga trwa na wieki.” (Izajasza 40,8 UBG)
- Jezus objawia jedność z Ojcem: „Ja i Ojciec jedno jesteśmy.” (Jana 10,30 UBG)
Jezus powiedział:
„Kto mnie odrzuca i nie przyjmuje moich słów, ma tego, kto go sądzi — Słowo, które głosiłem, ono go osądzi w dniu ostatecznym.”
(Jan 12:48)
- Jezus jest Słowem Boga wcielonym – Słowo przyszło w ciele, a teraz przemawia w Ewangelii.
- Odrzucenie Jezusa jako człowieka było wybaczone, bo nie rozpoznano w Nim Słowa.
„Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią.” (Łukasz 23:34)
- Odrzucenie Ducha, którego niesie Słowo – to grzech przeciwko Duchowi Świętemu, który nie będzie wybaczony (Mateusz 12:31–32).
- Ewangelia jest kolejnym wcieleniem Słowa – Słowo zapisane przez Ducha, dostępne dla wszystkich.
- Sąd nie jest wydarzeniem przyszłym, lecz trwa zawsze tam, gdzie jest głoszone Słowo:
„A to jest sąd: że światłość przyszła na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność niż światłość…” (Jan 3:19)
- Każdy, kto spotyka Ewangelię, spotyka Słowo – to Ono jest miarą prawdy i kryterium sądu.
Odkąd Ewangelia jest dostępna, sąd trwa.
To, czy przyjmujemy, czy odrzucamy Słowo, już teraz ujawnia, kim jesteśmy i dokąd zmierzamy.
Sędzią nie jest człowiek, nie religia, ale samo Słowo, które objawia wolę Boga.
Żyjemy w czasach sądu ostatecznego. W czasach ponownego przyjścia wcielonego słowa,
Dlatego:
- Najpierw szukajcie Boga
„Szukajcie najpierw Królestwa Bożego i Jego sprawiedliwości, a wszystko inne będzie wam dodane.”
(Mateusz 6:33)
- Uznaj, że wszystko masz od Ojca
„Cóż masz, czego byś nie otrzymał?”
(1 Koryntian 4:7)
- Zaufanie Ojcu daje wolność od lęku i przywiązania do rzeczy
„Nie troszczcie się o swoje życie… Ojciec wasz niebieski wie, że tego wszystkiego potrzebujecie.”
(Mateusz 6:25–32)
- Wszystko, co masz, służy innym — nie jest twoje na własność
„Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie.”
(Mateusz 10:8)
Najpierw spotkaj Boga — a zrozumiesz, że wszystko inne jest tylko Jego darem, który możesz przyjąć z wdzięcznością i oddać z wolnością.
To On jest źródłem i celem wszystkiego.
III. Uczniostwo Jezusa: Droga do Jedności z Bogiem
Uczniostwo Jezusa to proces, który prowadzi nas do jedności z Bogiem. Jezus nie tylko zaprasza nas, byśmy Go naśladowali, ale także daje konkretne wskazówki, jak powinniśmy żyć, by wypełniać wolę Bożą. Bycie uczniem Jezusa oznacza pełne podporządkowanie się Jego naukom i przykładom.
- Miłość Boga i bliźniego jako fundament uczniostwa
Jezus mówi, że najważniejszym przykazaniem jest miłość do Boga i do bliźniego. W tej miłości zawiera się cała Boża wola dla człowieka. Bez miłości nie można być prawdziwym uczniem.
„Jezus mu powiedział: Będziesz miłował Pana, swego Boga, całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest pierwsze i największe przykazanie. A drugie podobne do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak samego siebie. Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy.” (Mateusza 22,37-40 UBG)
- Powołanie do naśladowania Jezusa
Jezus zaprasza nas, byśmy naśladowali Jego przykład. Naśladowanie Jezusa to życie w pełnej zgodności z Jego wolą, w prostocie, pokorze i miłości. To również zaproszenie do wzięcia krzyża i poświęcenia swojego życia.
„Wtedy Jezus powiedział do swoich uczniów: Jeśli ktoś chce iść za mną, niech się zaprze samego siebie, weźmie swój krzyż i idzie za mną.” (Mateusza 16,24 UBG)
„I mówił do wszystkich: Jeśli ktoś chce iść za mną, niech się zaprze samego siebie, i bierze swój krzyż każdego dnia, i naśladuje mnie.” (Łukasza 9,23 UBG)
- Posłuszeństwo Bożej woli
Bycie uczniem Jezusa wiąże się z posłuszeństwem Bożej woli, którą Jezus w pełni realizował. Jezus naucza, że tylko ci, którzy wypełniają wolę Boga, są prawdziwymi Jego braćmi i siostrami.
„Nie każdy, kto mi mówi: Panie, Panie, wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto pełni wolę mojego Ojca, który jest w niebie.” (Mateusza 7,21 UBG)
„Jeśli mnie miłujecie, przestrzegajcie moich przykazań.” (Jana 14,15 UBG)
- Pokora i służba innym
Jezus ukazuje, że prawdziwa wielkość w Bożym Królestwie jest związana z pokorą i służbą innym. Jego uczniowie mają naśladować Jego postawę, która była pełna służby i oddania.
„Lecz kto by chciał stać się między wami wielki, niech będzie waszym sługą. A kto by chciał być między wami pierwszy, niech będzie waszym sługą. Podobnie jak Syn Człowieczy nie przyszedł, aby mu służono, ale aby służyć i oddać swoje życie na okup za wielu.” (Mateusza 20,26-28 UBG)
„Jeśli więc ja, Pan i Nauczyciel, umyłem wam nogi, i wy powinniście sobie nawzajem umywać nogi. Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy czynili to, co ja wam uczyniłem.” (Jana 13,14-15 UBG)
- Przebaczenie i pojednanie
Jezus kładł ogromny nacisk na przebaczenie, które jest fundamentem pokoju i miłości w Królestwie Bożym. Jako Jego uczniowie jesteśmy zobowiązani do przebaczania innym, tak jak Bóg nam przebacza.
„Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia, przebaczy i wam wasz Ojciec niebieski. Lecz jeśli nie przebaczycie ludziom ich przewinień, i wasz Ojciec nie przebaczy wam waszych przewinień.” (Mateusza 6,14-15 UBG)
„Wtedy Piotr podszedł do niego i zapytał: Panie, ile razy mam przebaczyć mojemu bratu, gdy przeciwko mnie zgrzeszy? Czy aż siedem razy? Jezus mu odpowiedział: Nie mówię ci: Aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy.” (Mateusza 18,21-22 UBG)
- Modlitwa jako klucz do jedności z Bogiem
Jezus nauczał swoich uczniów, jak modlić się, by budować głębszą relację z Bogiem. Modlitwa jest wyrazem naszej zależności od Boga i naszej gotowości do wypełniania Jego woli.
„Wy więc módlcie się tak: Ojcze nasz, który jesteś w niebie, niech będzie uświęcone twoje imię. Niech przyjdzie twoje królestwo. Niech się stanie twoja wola, jak w niebie, tak i na ziemi. Daj nam dziś naszego powszedniego chleba. I przebacz nam nasze winy, jak i my przebaczamy naszym winowajcom. I nie wódź nas na pokuszenie, ale nas wybaw od złego. Amen.” (Mateusza 6,9-13 UBG)
„A wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, wstał, wyszedł i udał się na miejsce pustynne; i tam się modlił.” (Marka 1,35 UBG)
- Zaufanie Bogu i życie w wierze
Jezus nauczał, że nie możemy polegać na własnych siłach, ale musimy zaufać Bogu i żyć w wierze. Wiara jest podstawą naszej relacji z Bogiem i naszym powołaniem jako uczniów.
„Jezus im odpowiedział: Z powodu waszej niewiary. Zaprawdę bowiem powiadam wam: Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej górze: Przesuń się stąd tam, i przesunęłaby się; i nic nie byłoby dla was niemożliwe.” (Mateusza 17,20 UBG)
„Dlatego powiadam wam: Nie troszczcie się o swoje życie, co będziecie jeść albo co będziecie pić, ani o swoje ciało, czym się przyodziewać będziecie. Czyż życie nie jest czymś więcej niż pokarm, a ciało niż odzienie?… Ale szukajcie najpierw królestwa Bożego i jego sprawiedliwości, a wszystko to będzie wam dodane.” (Mateusza 6,25-33 UBG)
- Sprawiedliwość, miłosierdzie i pokój (Izajasz, Michał, Amos)
Prorocy Starego Testamentu wielokrotnie podkreślali, że Bóg pragnie sprawiedliwości, a nie zewnętrznej religijności. Bóg nie pragnie pustych rytuałów, ale sprawiedliwego życia opartego na miłosierdziu, pokorze i trosce o innych.
“Chcę raczej miłosierdzia niż ofiar” (Oz 6:6).
“Oto, co jest dobre, i czego żąda od ciebie Pan: abyś wykonywał wyrok sprawiedliwości, miłował miłosierdzie i chodził pokornie z twoim Bogiem.” (Michał 6:8).
“Lepiej jest czynić sprawiedliwość i miłość, niż ofiarować tysiące baranków.” (Amos 5:24).
- Pokój z Bogiem i z bliźnim (Izajasz, Jeremiasz, Zachariasz)
Prorocy mówią również o potrzebie pojednania z Bogiem i z innymi ludźmi. Prawdziwa sprawiedliwość i pokój są możliwe tylko wtedy, gdy relacje między ludźmi są oparte na Bożych zasadach.
“Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, bo oni będą nazwani dziećmi Bożymi.” (Iz 2:4, Zachariasz 9:10).
- Przestrzeganie Bożych przykazań i praw (Dekalog, Księgi prorockie)
Prorocy, tacy jak Mojżesz, Jeremiasz, czy Ezechiel, wskazywali na znaczenie przestrzegania Bożych przykazań. Prorocy przypominali o wiernej służbie Bogu, wiernym zachowywaniu Jego przymierza i niepozwalaniu na bałwochwalstwo.
“Miłujcie Boga całym sercem swoim.” (Jeremiasz 7:23).
“Zachowujcie sprawiedliwość i czyńcie prawo, bo bliskie jest zbawienie moje, aby się objawiło.” (Iz 56:1).
- Prawdziwa religijność – pokuta i nawrócenie (Joela, Izajasz, Jeremiasz)
Prorocy nawoływali do prawdziwego nawrócenia, które nie jest jedynie zewnętrznym wyrazem religijności, ale prawdziwą zmianą serca.
“Pokażcie miłosierdzie i prawdę, nawróćcie się do Boga.” (Joel 2:13).
“Z serca waszego przyjdźcie do mnie, nawróćcie się, a Ja was odpuszczę.” (Izajasz 1:16-18).
- Sprawiedliwość społeczna i troska o potrzebujących (Amos, Izajasz, Jeremiasz)
Prorocy często wzywali do działania na rzecz sprawiedliwości społecznej i dbania o najsłabszych: sieroty, wdowy, ubogich, cudzoziemców. Pokazywali, że miłość do Boga przejawia się również w trosce o drugiego człowieka.
“Zróbcie sąd sprawiedliwy, brońcie uciśnionych, bądźcie obrońcami sierot i wdów.” (Iz 1:17).
“Niech nie zostaną oszukani biedni, niech nie będą opuszczeni w potrzebie.” (Amos 5:12).
Jezus nauczał, że nie możemy polegać na własnych siłach, ale musimy zaufać Bogu i żyć w wierze. Wiara jest podstawą naszej relacji z Bogiem i naszym powołaniem jako uczniów.
„Jezus im odpowiedział: Z powodu waszej niewiary. Zaprawdę bowiem powiadam wam: Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej górze: Przesuń się stąd tam, i przesunęłaby się; i nic nie byłoby dla was niemożliwe.” (Mateusza 17,20 UBG)
„Dlatego powiadam wam: Nie troszczcie się o swoje życie, co będziecie jeść albo co będziecie pić, ani o swoje ciało, czym się przyodziewać będziecie. Czyż życie nie jest czymś więcej niż pokarm, a ciało niż odzienie?… Ale szukajcie najpierw królestwa Bożego i jego sprawiedliwości, a wszystko to będzie wam dodane.” (Mateusza 6,25-33 UBG)
Kluczowe wskazania Jezusa dla uczniów:
- Zaparcie się siebie – „Wtedy Jezus powiedział do swoich uczniów: Jeśli ktoś chce iść za mną, niech się zaprze samego siebie, weźmie swój krzyż i idzie za mną.” (Mateusza 16,24 UBG)
- Codzienne niesienie krzyża – „I mówił do wszystkich: Jeśli ktoś chce iść za mną, niech się zaprze samego siebie, i bierze swój krzyż każdego dnia, i naśladuje mnie.” (Łukasza 9,23 UBG)
- Miłość do nieprzyjaciół – „A ja wam mówię: Miłujcie waszych nieprzyjaciół, błogosławcie tych, którzy was przeklinają, czyńcie dobrze tym, którzy was nienawidzą, i módlcie się za tych, którzy was krzywdzą i prześladują.” (Mateusza 5,44 UBG)
- Uczciwość i czystość serca – „Błogosławieni czystego serca, ponieważ oni Boga oglądać będą.” (Mateusza 5,8 UBG)
- Wierność w małym – „Kto wierny jest w najmniejszym, i w wielkim jest wierny; a kto w najmniejszym jest niesprawiedliwy, i w wielkim jest niesprawiedliwy.” (Łukasza 16,10 UBG)
- Ufność jak dziecko – „Zaprawdę powiadam wam: Jeśli się nie nawrócicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego.” (Mateusza 18,3 UBG)
- Służba innym – „A kto by chciał być między wami pierwszy, niech będzie waszym sługą.” (Mateusza 20,27 UBG)
Wspólnota braci i sióstr
„Gdzie są dwaj albo trzej zebrani w moje imię, tam jestem pośród nich.”
(Mateusz 18:20)
- Wspólnota zaczyna się tam, gdzie choćby dwie osoby spotykają się w imię Jezusa — by razem czytać Ewangelię, słuchać Słowa, dzielić się codziennością, wspierać i upominać z miłością.
- Braterstwo nie opiera się na przynależności do organizacji, lecz na wspólnym podążaniu za Jezusem, praktykowaniu Jego nauki i życiu w prawdzie.
- Wszyscy są sobie równi:
„A wy wszyscy jesteście braćmi.” (Mateusz 23:8)
- Nie ma miejsca na wywyższanie, władzę ani ludzkie autorytety — autorytetem jest tylko Słowo Jezusa i Jego Duch.
- Wspólnota rozpoznaje się po owocach, nie po deklaracjach czy rytuałach:
„Po ich owocach poznacie ich.” (Mateusz 7:16)
- Podstawą wspólnoty jest wzajemna miłość i służba:
„Nowe przykazanie daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem.” (Jan 13:34)
- Wspólnota wzrasta w jedności przez wzajemne przebaczenie i szukanie zgody
„Jeśli więc przyniesiesz swój dar na ołtarz i tam przypomnisz sobie, że brat twój ma coś przeciwko tobie, zostaw tam swój dar… idź najpierw pojednaj się z bratem swoim.” (Mateusz 5:23–24)
- Wspólnota trwa w nauce Jezusa, łamaniu chleba, modlitwie i dzieleniu się Słowem:
Jezus powiedział: „Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie” (Mateusz 10:8) — chodzi jednak przede wszystkim o Słowo, uzdrowienie, miłość i prawdę, którą przynosi Ewangelia.
- · Dzielenie się Słowem i postawą Jezusa jest najważniejszym wyrazem wspólnoty — materialna pomoc czy wsparcie są jej owocem, ale nie celem samym w sobie.
Jezus nie rozdawał wszystkiego wszystkim, ale dawał Słowo każdemu, komu Ojciec otwierał serce (por. Jan 17:6–8).
IV. Piekło jako stan oddzielenia od woli Boga
- Piekło nie jest miejscem, lecz stanem niezgody na jedność z Bogiem.
- Człowiek jest przykładem ducha, który odrzucił jedność i nie chciał służyć.
- Człowiek, który nie chce porzucić własnej woli, nie może być jedno z Bogiem – jego cierpienie wynika z oddzielenia.
Szatan i człowiek wobec woli Boga
W tradycyjnych interpretacjach szatan jest archetypem buntu, pychy i przeciwnika Boga.
Jednak czytając Biblię dosłownie, widać, że szatan zawsze pozostaje pod Bożą kontrolą, nigdy nie jest poza zasięgiem woli Boga.
Szatan nie jest źródłem niezależnej mocy, lecz narzędziem, które Bóg dopuszcza, aby objawiła się prawda o człowieku.
- Szatan nie robi nic, czego Bóg by nie dopuścił:
W Księdze Hioba szatan nie działa sam — prosi Boga o pozwolenie i granice, których nie wolno mu przekroczyć (Hioba 1:6–12).
- Szatan służy Bogu jako „oskarżyciel” i „przesiewający”, ale nie jest władcą:
Jezus mówi: „Szymonie, oto szatan wyprosił sobie, żeby was przesiać jak pszenicę” (Łukasza 22:31).
- Biblia nigdzie nie mówi, by szatan nazwał siebie władcą świata – to człowiek czyni siebie panem, gdy odrzuca Boga:
„Człowiek uczynił siebie bogiem” (por. Rodzaju 3; wieża Babel; Ez 28:2 – „Jestem bogiem”).
- Szatan nie miał tyle pychy co człowiek — nigdy nie powiedział: „będę jak Bóg, będę czczony”, lecz to człowiek próbuje zająć miejsce Boga przez odrzucenie Jego woli.
„Wy będziecie jak Bóg, znający dobro i zło” — tak szatan kusi, ale człowiek przyjmuje tę propozycję (Rodzaju 3:5–6).
- Szatan działa zgodnie z Bożym dopuszczeniem — nie jest równym przeciwnikiem, lecz narzędziem, przez które Bóg testuje, odsłania serca i daje wybór.
Biblia jako opowieść o człowieku, nie o szatanie
Cała historia Biblii to nie jest walka Boga z szatanem — to opowieść o człowieku, który otrzymał wolną wolę i który odrzuca Boże Słowo, stawiając siebie na miejscu Boga.
- Szatan odgrywa rolę przesiewającego, oskarżyciela, czasem kusiciela, ale nie staje się władcą świata poza Bożą wolą.
- Człowiek, kiedy odrzuca wolę Boga, staje się władcą swojego świata, ale jego panowanie prowadzi do chaosu, pychy i oddzielenia od Boga.
To nie szatan jest szczytem buntu i pychy — to człowiek, który odrzuca wolę Ojca i uznaje siebie za miarę wszystkiego.
W końcu tylko Słowo – Jezus, Ewangelia, Duch – może przywrócić właściwy porządek i prawdę.
V. Łaska, a nawrócenie
Wiem, że Bóg jest cierpliwy, ale też sprawiedliwy. Jego łaska jest wielka, ale nie tania. On daje znaki, cuda, dotyka serc – lecz kto doświadczy Jego mocy, a się nie nawraca, ten gromadzi na siebie gniew.
Słowa ostrzeżenia z Pisma Świętego:
Hebrajczyków 6:4–6: “Niemożliwe jest bowiem tych – którzy raz zostali oświeceni, a zakosztowali daru niebiańskiego i stali się uczestnikami Ducha Świętego, i zakosztowali Słowa Bożego, że jest dobre, oraz cudownych mocy przyszłego wieku – a odpadli, ponownie odnowić ku pokucie, ponieważ sami siebie krzyżują na nowo Syna Bożego i wystawiają Go na pośmiewisko.”
Mateusza 11:20–24: “Biada tobie, Chorazynie! Biada tobie, Betsaido! Gdyby bowiem w Tyrze i Sydonie działy się cuda, które się u was dokonały, już dawno by się nawróciły w worze i popiele… A ty, Kafarnaum… aż do piekła zstąpisz! Gdyby bowiem w Sodomie działy się cuda, które się w tobie dokonały, zostałaby aż do dnia dzisiejszego.”
Rzymian 2:4–5: “Czy może gardzisz bogactwem Jego dobroci, cierpliwości i pobłażliwości, nie wiedząc, że dobroć Boża prowadzi cię do pokuty? Lecz przez twoje zatwardziałe i niepokutujące serce gromadzisz sobie gniew na dzień gniewu i objawienia sprawiedliwego sądu Boga.”
2 Piotra 2:20–21: “Jeśli bowiem, uciekłszy od plugastw świata przez poznanie Pana i Zbawiciela Jezusa Chrystusa, znowu się w nie uwikłają i są przez nie pokonani, to koniec ich staje się gorszy niż początek. Lepiej bowiem byłoby im nie poznać drogi sprawiedliwości, niż poznawszy ją, odwrócić się od przekazanego im świętego przykazania.”
Dlatego dziś chcę trwać w Jego obecności, w Jego woli, w Jego łasce – nie jako bierny słuchacz, ale jako prawdziwy uczeń.
Nie boję się Boga, kocham go. Wiem że upadłem i pragnę całym sercem by mnie przemieniał tak bym stał się godnym nieść jego słowo. Nie chcę się już podobać ludziom. Chcę podobać się mu. Ci ludzie którzy go znają znajdą i we mnie upodobanie kiedy stanę się miły dla jego oka. Wiem że mnie prowadzi, wiem że jego słowo w ewangelii jest drogą, jestem w nim w relacji. To jest miłość dla której warto żyć i umrzeć. Bóg nie jest zazdrosny o miłość do ludzi. On ją nakazuje.
VI. Grzech przeciwko Duchowi Świętemu
Grzech przeciwko Duchowi Świętemu nie jest zwykłym błędem, potknięciem czy chwilą słabości. To świadome, uporczywe odrzucenie prawdy, którą Duch Święty objawia sercu człowieka. Jezus powiedział:
„Dlatego powiadam wam: Wszelki grzech i bluźnierstwo będą ludziom odpuszczone, ale bluźnierstwo przeciwko Duchowi nie będzie odpuszczone. A jeśli ktoś powie słowo przeciwko Synowi Człowieczemu, będzie mu odpuszczone, ale jeśli ktoś powie przeciwko Duchowi Świętemu, nie będzie mu odpuszczone – ani w tym wieku, ani w przyszłym.” (Mateusza 12,31-32 UBG)
Czym jest ten grzech?
- To świadome i trwałe odrzucenie działania Ducha, który przekonuje świat o grzechu, sprawiedliwości i sądzie (Jana 16,8).
- To zatwardziałość serca, która nazywa dobro złem, a zło dobrem – przypisując Boże działanie mocom ciemności, jak uczynili faryzeusze, widząc cuda Jezusa i mówiąc, że działa przez Belzebuba.
- To sprzeciw wobec prawdy, który nie wynika z braku wiedzy, lecz z zatwardziałego oporu wobec światła.
Dlaczego nie może być odpuszczony?
- Nie dlatego, że Bóg nie chce przebaczyć – On jest zawsze gotowy, ale dlatego, że człowiek nie chce być uzdrowiony.
- Duch Święty jest tym, który prowadzi do pokuty i nawrócenia. Jeśli ktoś Go odrzuca, zamyka sobie drogę do łaski.
- To trwała postawa buntu, która uniemożliwia zjednoczenie z Bogiem – bo wolna wola trwa przy sobie, odrzucając Jego wolę.
Przestroga i nadzieja
- Wielu ludzi boi się, że popełniło ten grzech – ale już sam lęk i skrucha są dowodem, że Duch Święty działa.
- Prawdziwym zagrożeniem jest obojętność i pycha, które nie potrzebują łaski, nie chcą słuchać, nie chcą wrócić.
- Jezus nie przyszedł, by potępić, lecz by zbawić tych, którzy uznają swoją winę i zapragną pojednania z Ojcem (Jana 3,17).
Grzech przeciwko Duchowi Świętemu to ostateczne odrzucenie miłości Boga, postawienie siebie na Jego miejscu, miłość własna zamiast miłości prawdziwej, która jest darem i jednością.
W ten sposób człowiek czyni z siebie źródło i cel, uznaje swoją wolę i piękno za większe niż Boskie — to istota pychy, która jest korzeniem wszystkich innych grzechów, i którą Ewangelia nazywa „ucieleśnionym narcyzmem”.
To nie przypadkowe przewinienie — to fundamentalny wybór:
„wolę siebie od Boga, swoje światło od Jego światła, swoje dobro od Jego dobra.”
Można to ująć w takiej formie — podsumowującej całą drogę grzechu przeciwko Duchowi Świętemu:
Grzech przeciwko Duchowi Świętemu – odrzucenie miłości Boga
- To odrzucenie miłości, którą Bóg objawia w Słowie i w Duchu.
- To wybór miłości własnej — uznanie siebie za piękniejszego, mądrzejszego, prawdziwszego od Boga.
- To postawienie siebie na miejscu Boga — ucieleśnienie narcyzmu, źródło wszelkiego oddzielenia i śmierci.
- To decyzja: nie chcę Jego światła, bo wolę własne odbicie; nie chcę być jednym z Nim, bo wolę być wszystkim dla siebie.
- Taki wybór czyni przebaczenie niemożliwym, bo odrzuca samego Ducha, który jest przebaczeniem, życiem i jednością.
Grzech przeciwko Duchowi Świętemu to ostateczne odwrócenie się od Miłości — to miłość własna uczyniona bogiem, odrzucenie pełni, która jest jednością z Ojcem.
To pycha, która mówi: „Jestem piękniejszy od Boga, wybieram siebie, nie Ciebie.”
Na tym polega cała tragedia i sąd, który trwa, gdy Słowo jest obecne.
VII. Śmierć i Życie Wieczne: Zatracenie siebie i narodziny w Bogu
- Po śmierci ciało znika, a dusza staje przed Bogiem. Jeśli dusza oddała wolę Bogu, jednoczy się z Nim w pełni.
- W jedności z Bogiem nie ma już osobowości w ludzkim sensie. Jest tylko Jego Wola.
- Prawdziwa wolność polega na dobrowolnym oddaniu swojej woli Ojcu, by powrócić do Jego natury.
To kwintesencja przesłania Ewangelii, a zarazem najtrudniejszy do przyjęcia i najbardziej wyzwalający temat. Jezus sam powiedział o śmierci, życiu wiecznym, utracie siebie i zjednoczeniu z Ojcem. To także sens krzyża: “Kto straci swoje życie z mego powodu, znajdzie je” (Mateusz 16:25).
Śmierć i Życie Wieczne: Zatracenie siebie i narodziny w Bogu
Jezus mówi:
„Kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swoje życie z mego powodu, znajdzie je.”
(Mateusz 16:25)
To tajemnica Krzyża:
– Człowiek rodzi się do prawdziwego życia dopiero wtedy, gdy umiera dla siebie – dla własnej woli, pychy, planów, iluzji samowystarczalności.
– Nowe życie zaczyna się tam, gdzie kończy się „ja”, a rodzi się pełna zgoda na wolę Ojca.
– To nie jest śmierć ciała, ale śmierć „starego człowieka”, narodziny nowego, który żyje już tylko Bogiem.
Jezus jako pierwszy narodzony z Ojca
- Jezus przeszedł przez śmierć, oddał wszystko Ojcu — i zmartwychwstał, stając się jednym z Ojcem.
- „Ja i Ojciec jedno jesteśmy.” (Jan 10:30)
- Dla Jezusa i przez Jezusa został stworzony ten świat (Jan 1:3; Kol 1:16).
- Odkąd Jezus oddał życie i zmartwychwstał, On króluje — Jego Słowo jest prawem nowego stworzenia.
Świat i rzeczywistość – jedno z Bogiem przez Słowo
- Przez krzyż, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa wszystko stało się poddane Bogu.
„Dana Mi jest wszelka władza na niebie i na ziemi.” (Mateusz 28:18) - Ta rzeczywistość — świat i cała historia — została już „zawłaszczona” przez Słowo.
- Człowiek nie jest już panem stworzenia. Króluje Słowo, a nie człowiek.
Sąd się dokonał – życie wieczne jest tu i teraz
- Jezus powiedział:
„A to jest sąd: że światłość przyszła na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność niż światłość…” (Jan 3:19)
„Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto słucha mego słowa i wierzy temu, który mnie posłał, ma życie wieczne i nie stanie przed sądem, lecz przeszedł ze śmierci do życia.” (Jan 5:24)
- Sąd się już dokonał – przez Słowo i krzyż.
Życie wieczne zaczyna się nie po śmierci, ale w momencie, gdy człowiek zatraca siebie i rodzi się z Boga, słuchając i przyjmując Słowo.
- Śmierć to zatracenie siebie — oddanie woli Ojcu i narodziny w Duchu.
- Życie wieczne to życie, w którym już nie ja żyję, lecz Słowo – Jezus – żyje we mnie.
- Od czasu krzyża nie człowiek rządzi światem, ale Słowo, które jest jedno z Ojcem.
Łaska niepojęta – zjednoczenie z Bogiem
- Łaska niepojęta to dar całkowitej jedności z Bogiem, w którym przestaje istnieć oddzielenie, samotność i śmierć.
- To nie jest tylko „darowanie win”, ale włączenie w samą boskość, udział w życiu Ojca przez Syna w Duchu Świętym.
- Człowiek umiera dla siebie — a rodzi się w Bogu, stając się z Nim jednym, w pełni.
„Aby wszyscy byli jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni w Nas jedno byli…” (Jan 17:21)
- Bóg jest jeden. Pełnia boskości to jedność — i w tej jedności jest życie wieczne.
„Ja i Ojciec jedno jesteśmy.” (Jan 10:30)
- Ta łaska jest niepojęta, bo przekracza wszystko, co człowiek może zrozumieć czy wypracować.
„Ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani na serce człowieka nie wstąpiło to, co Bóg przygotował tym, którzy Go miłują.” (1 Koryntian 2:9)
Łaska niepojęta to realne zjednoczenie z Bogiem — śmierć człowieka.
Nie ma ponownych narodzin – jest pełnia
- Celem nie jest powtarzanie, poprawianie, ani „kolejna szansa” — lecz wejście w Pełnię.
- Pełnia to całkowite zjednoczenie z Bogiem.
„Aby byli doskonali w jedności.” (Jan 17:23)
- Kto wszedł w jedność z Bogiem, doświadcza życia, które nie zna już rozdzielenia, śmierci, powrotów czy ponownych narodzin.
- Nie ma już starego i nowego – jest tylko Bóg, wszystko w Nim, a On we wszystkim.
„A gdy wszystko Mu będzie poddane, wtedy i sam Syn będzie poddany temu, który Mu poddał wszystko, aby Bóg był wszystkim we wszystkich.” (1 Koryntian 15:28)
- To jest łaska niepojęta — pełnia, w której kończą się wszelkie procesy i zostaje tylko JEDNO z Bogiem.
Pełnia jest celem.
Nie ma ponownych narodzin — jest doskonała jedność i życie, które nie przemija, bo wszystko zostało już wypełnione w Słowie.
W tym objawia się łaska niepojęta: całkowite zjednoczenie z Bogiem, w którym nie ma już nic poza Nim.
VIII. Wolna wola jako narzędzie powrotu
Wolna wola w świetle Ewangelii — po co została dana człowiekowi?
1. Jezus wielokrotnie mówi o wyborze:
- „Jeśli kto chce pójść za mną, niech się zaprze samego siebie…” (Mateusz 16:24)
- „Oto stoję u drzwi i pukam. Jeśli ktoś usłyszy mój głos i otworzy drzwi…” (Objawienie 3:20)
- „Jeśli ktoś mnie miłuje, będzie przestrzegał mojej nauki…” (Jan 14:23)
Te słowa pokazują, że Bóg nie zmusza nikogo do przyjęcia Jego woli ani miłości — zawsze zostawia przestrzeń wyboru.
Wybór Jezusa, naśladowanie Go, oddanie swojego życia, przyjęcie Jego słowa — wszystko to jest aktem wolnej decyzji człowieka.
2. Celem Ewangelii nie jest afirmacja samowystarczalności człowieka, ale wejście w pełnię przez poddanie swojej woli Ojcu:
- Jezus sam mówi:
„Moim pokarmem jest pełnić wolę Tego, który mnie posłał.” (Jan 4:34) - „Nie szukam własnej woli, ale woli Tego, który mnie posłał.” (Jan 5:30)
- Uczy modlitwy:
„Niech się stanie Twoja wola, jak w niebie, tak i na ziemi.” (Mateusz 6:10)
Jezus, będąc wzorem człowieka doskonałego, w pełni oddaje swoją wolę Ojcu.
I do tego zaprasza wszystkich:
„Kto straci swoje życie z mego powodu, znajdzie je.” (Mateusz 16:25)
3. Ewangelia pokazuje, że wolna wola osiąga swoją pełnię nie przez samodzielność, lecz przez świadome i dobrowolne oddanie się Bogu — przyjęcie Jego woli jako własnej.
- Nie chodzi o utratę wolności, ale o jej spełnienie w jedności z Ojcem.
- Wolność w Ewangelii to nie niezależność od Boga, ale zdolność do miłości, która wybiera poddanie się Jego miłości — dobrowolnie.
Według Ewangelii wolna wola została dana człowiekowi po to, by mógł dobrowolnie wybrać Boga, oddać Mu siebie i wejść w Jego wolę.
Tylko wtedy, gdy człowiek odda swoją wolę Ojcu, osiąga prawdziwą pełnię — bo do tego został stworzony i do tego zaprasza go Słowo.
Jest to nie tylko zgodne z Ewangelią, ale jej istota: wolność do miłości, która świadomie wybiera jedność z Bogiem.
